Weer thuis

5... Weer thuis
En zo ben ik, precies een maand nadat ik ben vertrokken uit Nederland, ook weer aangekomen in Nederland.
De laatste week was een vreemde week, voornamelijk omdat de meeste mensen al vertrokken uit het huis, en we nog met z’n tweeën overbleven. Dinsdagavond hebben we de laatste avond van Erica gevierd in combinatie met het afscheid van Josien en Ngoc, en ook de verjaardag van Ngoc. Hoe doen we dat? Door middel van een etentje, biergarten en club. De club was wel tof om eens naar toe te gaan. In tegenstelling tot Nederland is de club in Vietnam wel voor de hogere klasse. Iedereen krijgt een tafel toegewezen als je binnenkomt, waar ook een ober bij staat die jou tafel in de gaten houdt. Hierdoor hoeft niet constant één persoon bij die tafel te gaan staan, en hoef je niet uren aan de bar te hangen omdat je nog iets te drinken wilt. Ze zorgen gewoon dat het bijgevuld wordt, of een nieuw flesje open wordt getrokken zodra die van jou op is. Luxe, maar hierdoor ook niet bevordelijk voor de rekening. In de Corona wordt een stukje limoen gedaan met wat zout, wat eigenlijk nog verassend lekker smaakt – echter, als hij half op is wordt er nog een stukje limoen met zout gegooid waardoor het niet meer lekker is om te drinken. Roken is geen probleem, en wordt zelfs bemoedigd doordat je ook sisha kunt bestellen. De volgende ochtend stonken mijn haar en kleren dan ook verschrikkelijk – en zo leer je ook weer de Nederlandse wet te apprecieren. Geen stank de dag erna. Je ruikt ook niet bepaald naar alcohol (in Nederland wel), doordat je alleen aan je tafel staat te drinken. Op de dansvloer mag je niet drinken (waardoor het wel wat veiliger is om gewoon te dansen) en het is er sowieso erg rustig. Aziaten zijn niet bepaald uitbundig (al bestaat de nodige uitzondering) en dansen niet graag. De mensen die je wel ziet dansen, zijn koppels, een aantal dronken mannen en – buitenlanders. We waren met ons huis gegaan en met een aantal Vietnamezen die op verschillende punten kwamen en weer gingen. Uiteindelijk waren we met een jonge kerel geweest en een vrouw die zich opstelt als vriend van het huis. Schijnbaar kan je wel altijd bij haar terecht als je hulp nodig hebt, maar ik vond haar zelf overdreven. Ze is een aardig persoon, maar ze doet in mijn ogen te veel moeite om leuk gevonden door de vrijwilligers. Daarnaast neemt ze een jongen (wat geloof ik haar neefje is waar ze voor zorgt) overal mee naartoe – geen probleem opzich – maar dus ook naar de club. En dat vind ik wel een probleem. Die jongen is een jaar of 8, helft van de minimale leeftijd waar je in Nederland de club binnen mag. Maar daar werd hij gewoon naar binnengelaten – maar hij vond het niet echt heel erg leuk. Hij liet herhaaldelijk blijken dat hij moe was, dat hij naar huis wilde en dat de muziek te hard was. Nu was de muziek ook niet erg leuk, en ik had al pijn aan mijn oren, laat staan een jongen die helemaal niets gewend is. Ze leek meer gefocusd om het leuk te hebben met ons dan voor hem te zorgen. En zo kon ik haar eerst tolereren, maar hierdoor heb ik het respect wel verloren. Afijn, al met al was het een leuke avond.
Deze week was dus ook voor mij afscheid nemen van projecten, maar heb ook voor één keer een nieuw project gehad. In een Pagoda, ook een weeshuis die door één monnik wordt gerund – waar er totaal iets van 60 kinderen wonen, hebben we aan een stuk of 20 kinderen ook Engelse les gegeven. De locatie is al langer deel van ons project, maar dit is de eerste keer dat we dit hebben gedaan. Het was dan ook even aanvoelen wat het niveau Engels van ze was – blijkbaar erg verschillend. De een niet goed, de ander vrij goed. Mar gelukkig hadden ze allemaal wel enig begrip van Engels. Ze konden allemaal in een volledige zin zeggen hoe ze heette bijvoorbeeld, en we hebben het alfabet gedaan – tellen tot en met 12 en kleuren. Alfabet en tellen kenden ze, kleuren redelijk. Aan de hand van memory hebben we ze ook een paar woordjes geleerd en alles aan de hand van spelletjes toegepast. Het ging hartstikke goed, en ze deden ook goed mee (al bleek dat later alleen te zijn omdat de monnik erbij zat – als het alleen wij waren geweest was het waarschijnlijk minder goed gegaan). Enerzijds vond ik het niet erg om dat project maar 1x te hebben (zo zie je het wel weer iets beter), maar als je voor een langere periode blijft kan je veel verbetering bij die kinderen zien. Vooral omdat ze net beginnen met leren. Maar het is niet anders. Daarnaast was het afscheid bij Nhip Cau (de kokosnoten) ook jammer. Al had ik het gevoel dat het Engels les geven niet heel veel nut had – behalve dat ze 3x per week Engels blijven praten en horen, leren ze niet veel bij – ik vond het wel erg leuk om met ze om te gaan. Het waren erg warme en vriendelijke mensen met veel positieve energie, en ben dan ook met een beetje een gevoel van spijt weggegaan. Het is natuurlijk een erg korte periode geweest, langer zou voor ons beiden fijn zijn geweest. De laatste les hadden we weer spelletjes gedaan, waaronder galgje, word scramble en the whisper game (waarbij één een zin krijgt, en die door moet fluisteren aan de ander. Hoe de laatste het hoort, en het verschil met de oorspronkelijke zin bepaald hoeveel punten de groep krijgt). Iets wat ze eerst erg makkelijk leek, maar uiteindelijk stiekem toch wel moeilijk vonden. Heb met ze gelachen die keer.
Het andere afscheid wat erg vreemd was, was dat bij het weeshuis. De eerste groep kinderen was aanhankelijker dan normaal. De oudere jongens kwamen ook naar mij toe om op mijn rug en op mijn nek te gaan zitten, en ze vroegen mijn naam etc., terwijl ze gedurende dde eerste drie weken weinig aandacht van me vroegen. Erg leuk vond ik dit natuurlijk voor de laatste keer, maar ook jammer omdat je dit maar één keer meemaakt, en zo maar weinig band met ze opbouwt. Ook bij de rest van het weeshuis ben ik met een dubbel gevoel weggegaan, vooral omdat ik nog niet het idee had alsof het de laatste keer was. Daarnaast is het moeilijk om een hechte band op te bouwen terwijl je er maar voor zo’n korte periode bent. Al denk ik wel zeker te weten dat zoiets best voor herhaling vatbaar is. Misschien niet op dezelfde plek, niet met dezelfde soort mensen of via dezelfde organisatie, maar wel zeker vrijwilligerswerk op zulke manier.
Het laatste project, Atlas school, voelde als een vreemd afscheid – nou ja, het was niet echt een afscheid. Ik had koekjes meegenomen, die ze mochten als ze het werkboek inleverden, maar het was een chaos les. Ten eerste was de assistent die ik normaal had weg (of ja – ze bleek wel bij Atlas te werken, maar niet bij die klas), en had ik een andere die wat minder slim leek. Best een lief meisje, maar niet echt een eigen mening – al is dat in Azië sowieso wat collectivistischer. Het was de bedoeling dat we die dag de laastste twee hoofdstukken doorgingen spreken omdat ze de dag erna een toets hadden. Wat de TA wilde doen, is de hele toets door gaan spreken (want zo moest dat). Ik zei dat dat me niet zo’n goed idee leek, omdat ze het zo niet echt leren. Al had dat ook weinig zin, gezien de leerlingen al over de schouder meekeken naar de toets. Afijn, eindelijk had ik mijn zin doorgedreven en na het doornemen van de hoofdstukken zijn we in plaats van alle oefeningen in de toets door te spreken, oefentoetsen gaan maken. Tussendoor heb ik weer geprobeerd het fluisterspel te spelen, maar ze begrepen het niet helemaal en ook de TA niet, die het telkens voor ging zeggen tegen de kinderen. Bij het maken van de oefentoetsjes wilde ik het stil hebben – bij vragen: hand opsteken. Dat ging goed bij alle kinderen, behalve twee. Die bleven stoeien en klieren en praten. Na een paar keer gewaarschuwd te hebben, heb ik de stoel en tafel (die vast zaten) bij één van de twee vastgepakt en weggeschoven. Met het gewenste effect; ze waren stil. Behalve die ene die ik wegschoof – die begon te huilen en hield de rest van de les niet meer op. Een kind laten huilen op de laatste dag, goed bezig. Volgens de TA gebeurt dat wel vaker. Geen goed einde van het laatste project.
De laatste paar dagen was ik vrij, en zo was ondertussen bijna iedereen al weg – en begon ik lekker ziek te worden. De maandag voordat ik wegging voelde ik me eigenlijk helemaal niet goed en bedacht ik me al dat het geen succes ging worden met het vliegen. Al viel de verkoudheid me gelukkig erg mee en heb ik ook prima vluchten gehad. Maar na 27 uur reizen ben je het ook wel echt zat, en wil je ook wel echt thuis zijn en douchen. Ik had niet echt verwacht dat ik Vietnam ging missen, maar toen ik onderweg van Can Tho was, naar Ho Chi Minh City realiseerde ik me wel dat ik heel veel dingen wel echt ging missen en dat ik het zo jammer vond dat ik geen gelegenheid meer had om nog te gaan reizen. Dat staat dus nog op mijn programma voor de toekomst.
Dingen die ik niet mis nu: het verkeer, de koude douche en het bed. Jemig, wat had ik geen idee hoe fijn een warme douche was!
Weer veilig thuis dus, na een fantastische maand in Vietnam. Dit is zeker voor herhaling vatbaar. Bedankt iedereen voor de leuke berichtjes en de mentale steun, en bedankt voor het lezen natuurliljk!
Liefs,
Eline