Halfway there

3... Halfway there.
Vreemd om te bedenken dat ik twee weken geleden nu net was vertrokken uit Dubai en in het vliegtuig zat dat zich rustig richting Ho Chi Minh City vloog. Het is eveneens vreemd om te bedenken dat ik over twee weken alweer zit te bedenken hoe ik me de dag daarna richting het vliegveld van Ho Chi Minh City zal bewegen. Dat naast me neergezet, kan ik me ook bedenken dat de eerste twee weken ontzettend leuk zijn geweest, ik vermaak me prima hier in het huis, op de projecten, in de stad en met mijn huisgenoten.
En zo gaan we weer verder waar we de vorige keer gebleven waren. Een appje zegt genoeg over hoe dat verliep: “Ehmm... Ik heb net krokodillenvlees gegeten”. Verhoudingsgewijs was het vlees best duur, tegenover kip of rund bijvoorbeeld, maar desalniettemin verassend lekker. Een beetje vergelijkbaar met kip was het wel, maar de structuur was ook weer wat anders. Wel een aanrader als je ooit in de gelegenheid bent. Om een bekende Australiër te quoten: “Ain’t she a beauty?”. Daarnaast serveerden ze ook slang en rat, maar slangen heb ik weinig behoefte aan om te proberen – ik heb gehoord dat je dan ook shotjes krijgt van wodka met slangenbloed, en wodka met gal, en het hartje – en ratten al helemaal niet, God weet hoeveel ziektes daarin zitten. Hetzelfde geval vind ik het met hond, de dieren die worden verkocht worden zo van straat geplukt – en putting aside the fact that honden voor mijn gevoel een huisdier zijn, geen delicatesse – en ze hier nogal bekend staan als ziektedragers laat ik die hond toch maar even links liggen.
Afijn, ik heb de vorige keer nog niet de gelegenheid gehad om te kunnen vertellen over project 4, Charity at the Hospital of Traditional Medicine. Ik ben er nu één keer geweest (je hebt het ook maar eens per week) en heb er nog erg gemengde gevoelens over. We waren er met z’n tweeën, en na een korte fietstocht door straatjes met kiezelsteentjes, en door kleine wijkjes, kwamen we er aan. De bedoeling was dus dat we begonnen met het snijden van groenten voor de maaltijden, vervolgens een aantal personen daar Engelse les geven, zelf iets gaan eten en tot slot eten scheppen voor de patiënten in het ziekenhuis. Het leuke aan dat ziekenhuis is wel dat er niet met medicatie wordt gewerkt zoals de Westerse wereld het kent, maar met kruiden etc. Normaal gesproken ben ik niet totaal overtuigd met betrekking tot de werking ervan, maar het feit dat ze ook kruidentuintjes hebben en dat het er erg lekker ruikt (naar die kruiden dus) geeft het wel een erg rustgevend effect, wat ik niet krijg bij traditionele Westerse ziekenhuizen. We begonnen dus inderdaad met het snijden van komkommers in reepjes, dat moest zo: we moesten om de kern van de komkommer heen snijden, die kern weggooien en de rest dan weer in reepjes snijden. Deze moesten niet te dik izjn, niet te dun en niet te lang en niet te kort. Iedereen deed het anders en iedereen verbeterde ons dan ook weer op een andere manier. Dit was al erg vermoeiend, was het niet voor het feit dat de vrouw naast mij ook probeerde uit te leggen hoe ik het moest doen, door mij haar gesneden komkommers te laten zien. Zoals Erica al zei (mijn medevrijwilliger): ik zie geen verschil. Daarnaast waren de mensen die er op dat moment aan het werk waren ook erg vervelend bezig: overduidelijk over ons aan het praten en lachen, dat ik op een gegeven moment mijn mes heb neergelegd en ermee ben gestopt. Nu is dat vervelend ja, maar niet problematisch. Die mensen die daar werken zijn ook vrijwillig – we komen dan ook niet voor hun – en zijn familieleden van patiënten, ze verschillen dan ook elke dag weer. We zijn daarna Engelse les gaan geven, aan een paar mannen zoals onder andere de manager van het ziekenhuis. Dat wel erg leuk was overigens, omdat deze mensen ook overduidelijk erg gemotiveerd waren en enthousiast om les te krijgen van ons. Het rijst scheppen daarentegen ging ook weer niet goed en het vrouwtje dat erbij stond pakte telkens het schepje van me af om het zelf te doen. Ik werd er uiteindelijk weer doodchagrijnig v an, maar helaas is er niets aan te doen, en kan ik alleen maar hopen dat we de volgende keer wat aardigere mensen krijgen.
Iets wat ik hier niet aan kan wennen is wat ik hierboven al zei, al dat gelach en het gepraat over je. Je wordt op straat constant nageroepen en nagewezen en nagestaard omdat we blank zijn. IK vind het ook erg vreemd dat kinderen opgroeien met het idee dat witte mensen vreemd zijn, en raar en dat ze hallo tegen ze moeten zeggen en moeten zwaaien in de hoop dat ze iets terugzeggen - wat natuurlijk erg grappig is. Gisteren waren we in een hotel wezen zwemmen, een klein outdoor zwembadje, maar omdat er niet veel Aziaten zijn die daar gebruik van maken, is het wel praktisch een privé zwembad. Even lekker gezwommen en daarna op een stoel gaan liggen, met muziek in de oren. Ik was even weggedommeld, maar toen ik mijn ogen opendeed zag ik binnen voor het raam een aantal mannen staan staren naar ons – over het algemeen zelfs personeel. Iets later hoorden we een aantal keer het geklik van een camera. Bij het omkleden (ik was er zelf niet bij) liepen er twee zelfs de badkamer in, waar er vrouwen stonden die letterlijk gingen wijzen en lachen. Het was opgelost door terug te wijzen en te lachen – dat stellen ze dan weer niet op prijs dus mooi geregeld.
Ondanks dat is het wel een leuke stad, en zijn we vanochtend naar de beroemde Floating Market van Can Tho geweest - na om half zes opgestaan te zijn, zijn we met een Vietnamees (een bekende van het vrijwilligershuis) naar een boot geweest die ons door de floating markets leidde, naar een noodle fabriek en vervolgens naar de fruit gardens waar we heerlijk fruit hebben gegeten. Wat ik een leuk concept vind, aan de floating markets, is dat je gewoon in een bootje zit, en dat er mensen naar je toe komen (ook weer op een boot) of je iets wil kopen, vaak fruit of groenten of aardappelen, soms ook ontbijt, koffie en drankjes. We hebben op een boot lekker ontzettend verse ananas gegeten, om vervolgens te zien hoe noodles van rijst werden gemaakt. Bij de fruitgardens (wat er ontzettend mooi uitzag) hebben we bordjes gekregen met verschillende soorten fruit zoals mango, papaya, guave, rambutan en dragon fruit. Omnomnomnom. Helaas kan ik geen fotos plaatsen, ik ben zo slim geweest de kabel van mijn camera te vergeten.
Verder is dit een erg drukke week geweest, met veel projecten en veel dingen te doen. We zijn ook naar een Aziatische horrorfilm geweest! Met een k*t-einde helaas. Momenteel zitten we met zeven in huis: zes vrouwen; 1 man - Ik weet niet of hij gewoon pech heeft of geluk – en ik vind het hartstikke gezellig. Daarnaast vind ik de projecten ook leuk. Zoals ik de vorige keer zei vond ik Atlas het minst leuke project (het les geven in een school) , maar ik heb nu een andere klas gekregen. Ze zijn iets ouder, hebben een hoger niveau van Engels, zijn meer gemotiveerd en geïntereseerd en ze snappen me. Ben er erg blij mee.
Daarnaast hebben we natuurlijk de andere projecten ook nog, en ben erg blij dat ik steeds meer over de mensen te weten kom. Ik heb bij Nhip Cau (het project waarbij er lichamelijk gehandicapte mensen werken om souvenirs te maken vanuit kokosnoten) een aantal spullen gekocht om ze te steunen. We kwamen hier laatst ook een groep Nederlandse toeristen tegen die daar werden rondgeleid, die het erg tof vinden wat we daar deden, en die er zelf ook dingen hebben gekocht. Ook de kinderen in het weeshuis: je leert verhalen over ze – over hoe ze daar terecht zijn gekomen. Er zijn bijvoorbeeld kinderen bij de zelf zijn weggelopen (dit zijn dan ook de ‘normale’ kinderen – de anderen zijn weggegeven) of door de politie zijn meegenomen doordat ouders dwongen de kinderen de straat op te gaan om lootjes te verkopen (zodat ze zelf drugs/alcohol konden kopen).
Tot slot zijn we zaterdagavond, na de projecten, meegeweest met een Vietnamese kerel – ook weer een ‘vriend’ van het vrijwilligershuis. Met z’n vieren hadden we toegestemd om met hem mee te gaan naar de universiteit waar hij op zat voor zijn studiegenoten om internationale contacten te leggen. We zijn met vier mensen meegeweest op de scooter – vond het een grappig idee, gewoon lekker mee op de scooter bij mensen die je niet kent – en naar de universiteit gegaan. In het begin vond ik het geen leuk idee, met de verwachting dat we een beetje te koop gezet zouden worden, maar uiteindelijk hebben in groepjes spelletjes gedaan, en een beetje met die mensen gekletst en vreemde foto’s gemaakt. Erg leuk voor hun om ook internationale contacten te leggen, en vooral ook om hun Engels te oefenen. Als afsluiting hebben we drankje en shisha gedaan :).
Dat was een beetje een samenvatting. Tot spreeks!

Eline