1...
Door: Eline Schreurs
Blijf op de hoogte en volg Eline
02 Augustus 2014 | Nederland, Schaijk
Het aftellen is begonnen. Zelfs al bijna afgelopen. Nog één dagje en dan vertrekt mijn vliegtuig vanaf Düsseldorf richting Dubai, om daar weer te vertrekken richting Ho Chi Minh City.
Spannend? Een beetje. Zenuwachtig? Nee niet echt, maar als ik mezelf ken dan komt dat wel tijdens de overstap.
Mijn tijd in Vietnam gaat er als volgt uitzien:
Ik kom op 4 augustus in de avond aan in Ho Chi Minh City, waar ik twee nachten zal verblijven en ondertussen ook de stad een beetje zal verkennen. Daarna vertrek ik, op 6 augustus, naar Can Tho, een stadje in het zuiden van Vietnam gelegen aan de Hau rivier, een aftakking van de Mekong, om in het regenseizoen (tja, je kan niet alles hebben) vier weken vrijwilligerswerk te gaan doen. Ongeveer een jaar geleden heb ik het in mijn hoofd gehaald om eens naar Vietnam te gaan om daar vrijwilligerswerk te gaan doen. Vanzelfsprekend was ik me ervan bewust dat deze spontane impuls wel erg spontaan en impulsief was – no shit, Sherlock – en vandaar had ik nog even besloten te wachten hiermee. Toen het in januari nog steeds in mijn hoofd spookte heb ik besloten een afspraak te maken bij Vrijwillig Wereldwijd, en nog geen week later was het rond. Vietnam in augustus stond vast.
Ja, ik ga er alleen naartoe; ja, ik reis alleen; nee, ik zit daar niet alleen; nee, ik ken daar niemand; ja, het is wel een beetje spannend; ja, het gaat goed komen; nee, ze hebben geen malaria. Iets waar ik me sowieso geen zorgen over hoef te maken – ik ben gisterenavond in Nederland al lekgeprikt, er is geen plekje meer vrij.
Het leuke aan de betrokkenheid van Vrijwillig Wereldwijd in Vietnam vind ik dat het niet één project is, maar meerdere die er lopen. Als vrijwilligers zullen we er meerdere projecten gaan doen. Waar ik het meeste naar uit kijk is het project dat plaatsvindt in The City Orphanage; een weeshuis voor gehandicapte en misvormde kinderen – dit lijkt me mentaal gezien erg uitdagend, omdat het er zo anders aan toe gaat dan in Nederland. Dit is mede ook de reden waarom ik hier ook weer een klein beetje tegenop zie. Kan ik het aan?
Andere projecten die lopen zijn het geven van Engelse les aan (straat)kinderen en kinderen in het Thien An Orphanage, en het helpen met het bereiden van eten in een ziekenhuis. Over een weekje kan ik hier hopelijk veel meer over vertellen!
Ook mooi aan deze projecten is dat het de millennium doelen steunt – jemig, dit lijkt niet zozeer op een reisverslag als meer op een reclame-artikel – wat inhoudt dat ik dus een Worldsupporter ben en ook deze doelen actief steun :).
Helaas heb ik geen tijd meer om achteraf nog te gaan backpacken, omdat in september mijn Masters weer beginnen, maar daardoor kan ik wel een koffertje meenemen in plaats van een backpack. Momenteel is het gewicht 12 kilo – minder dan ik ooit heb meegenomen naar een vakantie van één of twee weken (momentje van trots – ik ben tenslotte een vrouw die van spullen, met name schoenen, houd). Volgens mij heb ik dan toch wel alles bij, zo dadelijk mijn checklist nog eens na gaan lopen, en kijken of ik echt wel echt –echt mijn paspoort heb ingepakt, de verzekering klopt en mijn geldzaken op orde heb. Daarover gesproken, heb ik gisteren Amerikaanse dollars opgehaald om in het hotel mee te betalen. Die briefjes zijn de uitzondering die de regel bevestigen (geld stinkt niet –maar, jemig de lucht die daar vandaan komt is niet gezond).
Al met al ben ik er helemaal klaar voor – ik ben al aan de warmte gewend, aan de muggen gewend, de koffer is gepakt, de handbaggage staat grotendeels klaar, ik heb een telefoon die het hopelijk volhoudt (na twee telefoons die binnen een week het hebben begeven), en het laatste avondje met vriendinnetjes gehad. Vanavond nog een keertje lekker stappen voordat morgen toch echt de dag is aangebroken. Om 21.20 vertrekt het vliegtuig, nu maar hopen dat ik er gewoon in zit, en dat ie gewoon aankomt in Dubai zonder rare fratsen.
Tot over een paar dagen.
Groetjes,
Eline
Spannend? Een beetje. Zenuwachtig? Nee niet echt, maar als ik mezelf ken dan komt dat wel tijdens de overstap.
Mijn tijd in Vietnam gaat er als volgt uitzien:
Ik kom op 4 augustus in de avond aan in Ho Chi Minh City, waar ik twee nachten zal verblijven en ondertussen ook de stad een beetje zal verkennen. Daarna vertrek ik, op 6 augustus, naar Can Tho, een stadje in het zuiden van Vietnam gelegen aan de Hau rivier, een aftakking van de Mekong, om in het regenseizoen (tja, je kan niet alles hebben) vier weken vrijwilligerswerk te gaan doen. Ongeveer een jaar geleden heb ik het in mijn hoofd gehaald om eens naar Vietnam te gaan om daar vrijwilligerswerk te gaan doen. Vanzelfsprekend was ik me ervan bewust dat deze spontane impuls wel erg spontaan en impulsief was – no shit, Sherlock – en vandaar had ik nog even besloten te wachten hiermee. Toen het in januari nog steeds in mijn hoofd spookte heb ik besloten een afspraak te maken bij Vrijwillig Wereldwijd, en nog geen week later was het rond. Vietnam in augustus stond vast.
Ja, ik ga er alleen naartoe; ja, ik reis alleen; nee, ik zit daar niet alleen; nee, ik ken daar niemand; ja, het is wel een beetje spannend; ja, het gaat goed komen; nee, ze hebben geen malaria. Iets waar ik me sowieso geen zorgen over hoef te maken – ik ben gisterenavond in Nederland al lekgeprikt, er is geen plekje meer vrij.
Het leuke aan de betrokkenheid van Vrijwillig Wereldwijd in Vietnam vind ik dat het niet één project is, maar meerdere die er lopen. Als vrijwilligers zullen we er meerdere projecten gaan doen. Waar ik het meeste naar uit kijk is het project dat plaatsvindt in The City Orphanage; een weeshuis voor gehandicapte en misvormde kinderen – dit lijkt me mentaal gezien erg uitdagend, omdat het er zo anders aan toe gaat dan in Nederland. Dit is mede ook de reden waarom ik hier ook weer een klein beetje tegenop zie. Kan ik het aan?
Andere projecten die lopen zijn het geven van Engelse les aan (straat)kinderen en kinderen in het Thien An Orphanage, en het helpen met het bereiden van eten in een ziekenhuis. Over een weekje kan ik hier hopelijk veel meer over vertellen!
Ook mooi aan deze projecten is dat het de millennium doelen steunt – jemig, dit lijkt niet zozeer op een reisverslag als meer op een reclame-artikel – wat inhoudt dat ik dus een Worldsupporter ben en ook deze doelen actief steun :).
Helaas heb ik geen tijd meer om achteraf nog te gaan backpacken, omdat in september mijn Masters weer beginnen, maar daardoor kan ik wel een koffertje meenemen in plaats van een backpack. Momenteel is het gewicht 12 kilo – minder dan ik ooit heb meegenomen naar een vakantie van één of twee weken (momentje van trots – ik ben tenslotte een vrouw die van spullen, met name schoenen, houd). Volgens mij heb ik dan toch wel alles bij, zo dadelijk mijn checklist nog eens na gaan lopen, en kijken of ik echt wel echt –echt mijn paspoort heb ingepakt, de verzekering klopt en mijn geldzaken op orde heb. Daarover gesproken, heb ik gisteren Amerikaanse dollars opgehaald om in het hotel mee te betalen. Die briefjes zijn de uitzondering die de regel bevestigen (geld stinkt niet –maar, jemig de lucht die daar vandaan komt is niet gezond).
Al met al ben ik er helemaal klaar voor – ik ben al aan de warmte gewend, aan de muggen gewend, de koffer is gepakt, de handbaggage staat grotendeels klaar, ik heb een telefoon die het hopelijk volhoudt (na twee telefoons die binnen een week het hebben begeven), en het laatste avondje met vriendinnetjes gehad. Vanavond nog een keertje lekker stappen voordat morgen toch echt de dag is aangebroken. Om 21.20 vertrekt het vliegtuig, nu maar hopen dat ik er gewoon in zit, en dat ie gewoon aankomt in Dubai zonder rare fratsen.
Tot over een paar dagen.
Groetjes,
Eline
-
03 Augustus 2014 - 21:22
Ruud Schreurs:
Succes Eline.
laat het een mooie ervaring en een leuke tijd worden
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
