Welkom in Vietnam
Door: Eline Schreurs
Blijf op de hoogte en volg Eline
13 Augustus 2014 | Vietnam, Can Tho
Welkom in Vietnam,
Waar slangen een delicatesse zijn – inclusief bloed, gal en hart –, communisme nog steeds de staatsvorm is en het eten echt een blessing is. Het land dat nog steeds vastklampt aan de gebeurtenissen van de jaren 60 en begin jaren 70, en het land waar je met gevaar voor eigen leven de straat over steekt.
Al zeg ik eerlijk, je went er aan. Mijn eerste dag in Ho Chi Minh City was echt even wennen. De aankomst op het vliegveld was ten eerste al een onprettige ervaring. Het begon eigenlijk al in de vliegtuigen. De eerste reis, naar Dubai, verliep prima, behalve het feit dat er een oud koppel naast me kwam zitten - die geen Engels praatten – en de hele reis hebben liggen slapen. Nu is dat allemaal geen probleem, was het niet dat ik na drie uur ontzettend naar het toilet moest, en nog 3.5 uur te gaan had. Hetzelfde probleem overkwam me na de overstap richting HCMC. Opgelucht dat ik bij twee stoelen zat (in plaats van drie na elkaar) en naast een jongeheer uit Boston, ging ik rustig een filmpje kijken. Hij ook – of nou ja, Supernatural *zucht* en mijn film was dus later afgelopen – waarna hij ook uitgebreid weer ging liggen slapen. Weer geen toilet voor mij die vlucht. Nu ben ik niet te beroerd om te vragen of ik naar het toilet mag – mits ze wakker zijn! Ik ben te beleefd om ze daarvoor wakker te maken. Dus bij de aankomst op het vliegveld, eerst de formulier met de gezondheidsverklaring ingeleverd – zodat je niet in quarantaine hoeft, geloof ik – naar het toilet en door de paspoort controle. Wat ontzettend lang leek te duren, ze controleerde het met haar vingers op echtheid, vervolgens deed ze het in de scanner of iets dergelijks (duurde ook weer een uur) en toen nog wachten totdat ze een hoop had getypt en terug had gegeven.
Eindelijk, Vietnam binnen. De taxi stond te wachten om me naar het hotel te brengen. Heerlijk dacht ik even rustig de tijd te hebben om even mooi alles te gaan bekijken. Helaas lijkt elke chauffeur (en brommerrijder) daar suïcidale neigingen te hebben. Kijken is geen optie, remmen – ja, maar als het echt echt echt niet anders kan. En verder natuurlijk vooral gewoon blijven rijden. Mijn ervaring de volgende dag met oversteken was precies hetzelfde, uiteindelijk kwam ik er steeds meer achter dat je gewoon moest lopen zonder om te kijken, ze ontwijken je behendig. Ik ben er ook achter gekomen dat het hebben van een auto hier echt een luxe is. Je ziet over het algemeen ook alleen mooiere auto’s op de weg, en heel veel – echt heel veel – brommers, scooters en motors.
Nou goed, ik weet eigenlijk niet echt wat ik van Ho Chi Minh City nu werkelijk vond. Het is een zeer interessante stad, de drukte draagt zeker bij aan de sfeer in de stad. En op een enkeling na stellen de mensen zich ook erg vriendelijk op. Behalve zij die veel met toeristen in aanmerking komen, zoals de ‘motorfiets-taxi-dingen’ en de cyclo’s – fiets-persoon-taxi-dingen. Ik werd benaderd door een man op de brommer (natuurlijk zien ze aan mijn witte huid direct dat ik toerist ben) die me aanbood om een tour te doen door de stad op de brommer, langs 12 van de meest bekende en meest toeristische plekken van HCMC. Hij had vaker Nederlanders gehad op de brommer, en ze hadden ook allemaal iets van een aanbeveling in het boekje geschreven. Hij liet me een foto zien van een jongen, (die heeeel toevallig ook uit Nederland kwam) maar het viel me op dat hij er zelf niet op stond. Ik heb meerdere malen geweigerd (hij was erg vervelend) – voornamelijk met de reden dat ik een hele dag voor mezelf had ingepland om die plekken te bezichtigen, en het jammer vond om dan al binnen een uur klaar te zijn. Later op de dag ben ik erachter gekomen dat hij typisch een van de scams was, waarbij ze uiteindelijk meer geld afpersen dan afgesproken, waarbij je vaak eindigt met het betalen van zo’n twee miljoen dong (70 euro) – wat je betaald omdat je dan in een café zit met zijn Vietnamese vrienden die bedreigend kijken. Dit wist je juist doordat hij niet op de foto stond bij die ander (als ze weigeren een foto met je te nemen proberen ze je flink af te zetten).
Naast die vervelende mensen, en het gevaar voor zulke scams, stinkt de stad ook erg zo nu en dan – ha, die dollars zijn er niets bij – naar rioolluchten en nog veel andere luchten wat ik allemaal niet wil weten. Ach, het heeft ook zo weer z’n charmes zoals de vervallenheid ervan, maar toch het leven op straat (letterlijk: mensen zitten buiten hele dagen op kinderstoeltjes om dingen te verkopen of gewoon om iets te drinken). Ik had uiteindelijk er wel één dag langer willen zijn om het oorlogsmuseum te bezoeken, wat erg mooi schijnt te zijn. Ik ben ’s avonds uit wezen eten op een gezellig plekje in de stad, waar naast locals ook toeristen komen. En natuurlijk kies ik weer de plek uit waar alleen oude Duitsers komen of jonge Nederlanders – en iedereen die mij een beetje kent weet dat ik niet graag te koop loop met het feit dat ik Nederlander ben, mits er speciaal naar wordt gevraagd. Dus ik zit daar maar lekker in mijn eentje rond te kijken en stiekem mee te luisteren met gesprekken (hihi).
Welnu, Can Tho dus, de stad waar ik in verblijf voor vier weken dus. Gelukkig zijn de vrijwilligers die hier ook zitten erg vriendelijk en gezellig, en ookal zitten zij er al een tijdje, voel ik me erg goed opgenomen door de groep. Mijn eerste dagen zijn wel raar, het is nu zaterdagavond en ik heb in twee dagen al afscheid moeten nemen van twee mensen. Twee anderen vertrekken morgen. Maandag komen er wel weer twee meiden terug van een lange trip en twee anderen van een weekendje weg. Dan zijn we weer met zijn zessen. Kort de beschrijving van het huis dan even. Ik heb me laten vertellen dat we zo’n beetje in de villawijk wonen van Can Tho – en tegenover de rest lijkt dit ook erg luxe. Tegenover ons woont dan ook een man die een mooie Chevrolet in zijn woonkamer heeft staan. Woonkamer? The fuck?
Nou, dit zit zo. De voorkant van het huis is afgesloten met twee poorten, waarvan één meer een hek is. De buitenste, meer voor de veiligheid, is dicht en zwaar. De tweede is meer een hek, die ook open is, en als je thuis bent gewoon dichtkan, maar het wel binnen kan waaien. Beide afgesloten met hangsloten (je zit dus erg opgesloten). Je komt dan in een lange ruimte, met eerst de woonkamer (waar ook al onze fietsen staan opgeslagen, en de spullen voor projecten, en een bank). Vervolgens trap, badkamer/toilet en dan keukentje. Verdieping twee: drie slaapkamers en een badkamer; verdieping drie: 1 slaapkamer en een dakterras. Ik slaap nu boven (verschrikkelijk warm) maar kan van het weekend een verdieping naar beneden omdat de twee meiden die terugkomen deze kamer al hadden).
Om het even kort op te sommen wat verder: mieren, muggen, prik prik, jeuk jeuk, toet toet (de auto’s en de brommers), dorst, warm, jam jam lekker eten, pff alweer noodles, he geen bruin brood, lekker uiteten!
Ik heb nu drie van de vier projecten gehad. Dus zal ze even wat uitgebreider beschrijven:
City Orphanage:
Mijn eerste project. Het is het weeshuis met de gehandicapten, waar ik al wat meer over heb verteld thuis. Ik zag er tegenop, maar ook erg naar uit. De medevrijwilligers in het huis hebben me verteld dat het eigenlijk wel meeviel. Het zit als volgt in elkaar: een uurtje spelen met de kleuters; een half uurtje de vrouwengroep eten geven; een half uurtje bij de mannengroep spelen; en dan nog een uurtje bij de peuters en de baby’s. De kleuters zijn leuk, maar wel erg druk, er lopen ook verschillende kindjes rond met problematiek (mentaal en lichamelijk). Ze zijn vrij aanhankelijk en knuffelen graag. Al zijn net als in een normale groep met kinderen ook veel verschillen: introverte kinderen, baasjes, ettertjes, en die kinderen die gewoon lekker spelen zonder zich veel met anderen te bemoeien of aandacht te vragen. Gelukkig worden hier ook kinderen wel eens geadopteerd naar bijvoorbeeld Italië of Amerika.
De vrouwengroep, zijn jonge vrouwen (eigenlijk nog meisjes) die erg gehandicapt zijn en moeilijk zelf kunnen eten waardoor je ze moet helpen. Soms hebben ze al gegeten (zoals vandaag) en kan je (voor degenen die het kunnen) ze naar buiten nemen om daar lekker te zitten of te spelen.
De mannengroep is erg verschillend, er zitten jongens bij die relatief veel kunnen, maar ook die gewoon de hele dag tv kijken. Sommige vragen erg veel aandacht en worden graag geknuffeld terwijl anderen daar niet van gediend zijn en al blij zijn als ze zelf met een bal kunnen spelen.
De peuters en de baby’s hebben eigenlijk mijn hart gestolen. Bij de baby’s zie ik niet veel problematiek, misschien dat ze alleen zijn afgestaan omdat de moeder er niet voor wil of kan zorgen. Ik vind het wel heel leuk om daar gewoon een beetje rond te lopen en er zo eens een op te pakken en te spelen. De peuters hebben wel enigszins problematiek, en met sommigen is ook erg moeilijk contact te krijgen. Anderen klimmen op je en willen de hele tijd op schoot zitten. Ze krijgen de aandacht die wij ze geven niet echt op die manier van de verzorgers.
Voordat ik er heen ging had ik het anders verwacht. De verzorgers zijn op momenten wel streng, maar ik heb zelf geen opgeheven handen gezien, of stokken, of zweepjes. Wel gaan ze soms eens met harde hand om met de kinderen, maar zover ik hier heb gezien is dat erg normaal voor de opvoeding van alle kinderen. Ze zijn niet erg aanhankelijk, maar gaan gewoon om met de kinderen.
Nhip Cau:
Nhip Cau is een organisatie waarbij gehandicapten spullen maken van (over het algemeen) kokosnoten. Wat wij als vrijwilliger daar doen, is die mensen Engelse les geven zodat ze het goed kunnen verkopen als er toeristen komen. Het niveau is niet heel erg hoog, maar ik kan wel praatjes met ze maken, en zover ik heb gezien zijn ze ook erg blij als je er bent. Ze zijn lief en vriendelijk en ook weer erg aanhankelijk. De spullen die ze maken zijn ook echt prachtig. Helaas zit het winkeltje een beetje achteraf, zodat toeristen er niet snel in zullen wandelen. Het is wel erg goedkoop voor souvenirs en ben wel echt van plan om het een en ander daar te kopen (zoals chopsticks! Ik kan al redelijk met stokjes eten).
Atlas School
Dit is een school voor kinderen die Engelse les willen. Hier werken over het algemeen wel vrijwilligers om de school draaiende te houden, omdat ze ook beursen uitdelen aan kinderen waarvan de ouders geen geld hebben om het te betalen. Kinderen gaan dan vijf dagen naar school, en in het weekend twee ochtenden naar deze school om Engels te leren. Ik heb dan een klas van zo’n 15 leerlingen, van 7-10 jaar, en ik vind het wel erg moeilijk. Doordat ze zoveel les krijgen zijn ze niet erg gemotiveerd (en nog te jong om te realiseren dat het erg bijzonder is dat ze het überhaupt krijgen) en daarnaast heb ik nooit voor kinderen voor de klas gestaan. Ik heb gemerkt dat ik klassikaal minder goed uit kan leggen dan individueel. De niveaus van Engels zijn erg verschillend bij de kinderen. Er staat ook een TA in de klas die veel vertaald van wat ik zeg, wat erg handig is, maar waardoor ik ook niet echt het idee heb dat er naar mij geluisterd wordt. Dit vind ik tot nu toe het minst leuke project.
Het vierde project is charity at the hospital of traditional medicine, wat ik dus nog niet heb gedaan en wat inhoud dat je groente snijdt en dergelijke voor de maaltijden in het ziekenhuis. Daar volgt dus nog een update over. Nu lekker weekend (zondag en maandag is weekend).
Andere dingen die ik nog even kwijt wil:
Het is erg vreemd hier om blanke mensen te zien (waar blank ook het schoonheidsideaal is). Meiden lopen overdag met vesten en lange broeken aan om niet bruin te worden, maar met uitgaan komen korte rokjes en hoge hakken tevoorschijn. Vandaag had ik een strapless jurk aan, dat was wel een openbaring voor ze, ik werd van alle kanten aangestaard. Wel humor.
Gisteren zijn we uit wezen eten in een restaurantje en kregen een toetje on the house. Bord vol met lychees en nog een ander fruit (het was groen, dus ik denk avocado). Lekker lekker.
In plaats van piepjes als een auto achteruit gaat kan je liedjes in stellen. Vandaag hoorde ik een soort monotone versie van happy birthday.
Ze hebben hier heerlijke milkshakes, en een heel mooie skybar van tien verdiepingen waar je over heel Can Tho kan kijken.
Fietsen tussen al die brommers is erg vreemd in het begin. Je moet opletten dat je niet overreden wordt, maar je moet ook niet teveel kijken, want dan kom je nergens.
(Geschreven op 09-08) Omdat waarbenjij.nu er al een dag uit ligt, update van 10-08 erbij: patatjes van zoete aardappelen! Heerlijk. Bioscoopje gepakt (Engels! Heel belangrijk, en de film Into the Storm viel zelfs erg mee), etenstentje gevonden waar krokodillenvlees wordt geserveerd – de volgende keer toch maar eens proberen –, en drie broekjes voor 2 euro gekocht op de markt. Ook eentje die wat duurder was, maar had er toch 30.000 dong vanaf gekregen. Van de zogenaamde Vietnamese gastvrijheid vandaag weinig gemerkt, ik werd uitgelachen om mijn birckenstocks, we werden uitgelachen omdat we onze fietsen ergens plaatste waar het niet mocht (vreselijk logisch ook), je wordt belazerd waar je bij staat etc. etc.
Dat was het nu wel zo’n beetje. Sorry dat het zo lang is, een eerste week heeft erg veel indrukken of course.
Doei!
Waar slangen een delicatesse zijn – inclusief bloed, gal en hart –, communisme nog steeds de staatsvorm is en het eten echt een blessing is. Het land dat nog steeds vastklampt aan de gebeurtenissen van de jaren 60 en begin jaren 70, en het land waar je met gevaar voor eigen leven de straat over steekt.
Al zeg ik eerlijk, je went er aan. Mijn eerste dag in Ho Chi Minh City was echt even wennen. De aankomst op het vliegveld was ten eerste al een onprettige ervaring. Het begon eigenlijk al in de vliegtuigen. De eerste reis, naar Dubai, verliep prima, behalve het feit dat er een oud koppel naast me kwam zitten - die geen Engels praatten – en de hele reis hebben liggen slapen. Nu is dat allemaal geen probleem, was het niet dat ik na drie uur ontzettend naar het toilet moest, en nog 3.5 uur te gaan had. Hetzelfde probleem overkwam me na de overstap richting HCMC. Opgelucht dat ik bij twee stoelen zat (in plaats van drie na elkaar) en naast een jongeheer uit Boston, ging ik rustig een filmpje kijken. Hij ook – of nou ja, Supernatural *zucht* en mijn film was dus later afgelopen – waarna hij ook uitgebreid weer ging liggen slapen. Weer geen toilet voor mij die vlucht. Nu ben ik niet te beroerd om te vragen of ik naar het toilet mag – mits ze wakker zijn! Ik ben te beleefd om ze daarvoor wakker te maken. Dus bij de aankomst op het vliegveld, eerst de formulier met de gezondheidsverklaring ingeleverd – zodat je niet in quarantaine hoeft, geloof ik – naar het toilet en door de paspoort controle. Wat ontzettend lang leek te duren, ze controleerde het met haar vingers op echtheid, vervolgens deed ze het in de scanner of iets dergelijks (duurde ook weer een uur) en toen nog wachten totdat ze een hoop had getypt en terug had gegeven.
Eindelijk, Vietnam binnen. De taxi stond te wachten om me naar het hotel te brengen. Heerlijk dacht ik even rustig de tijd te hebben om even mooi alles te gaan bekijken. Helaas lijkt elke chauffeur (en brommerrijder) daar suïcidale neigingen te hebben. Kijken is geen optie, remmen – ja, maar als het echt echt echt niet anders kan. En verder natuurlijk vooral gewoon blijven rijden. Mijn ervaring de volgende dag met oversteken was precies hetzelfde, uiteindelijk kwam ik er steeds meer achter dat je gewoon moest lopen zonder om te kijken, ze ontwijken je behendig. Ik ben er ook achter gekomen dat het hebben van een auto hier echt een luxe is. Je ziet over het algemeen ook alleen mooiere auto’s op de weg, en heel veel – echt heel veel – brommers, scooters en motors.
Nou goed, ik weet eigenlijk niet echt wat ik van Ho Chi Minh City nu werkelijk vond. Het is een zeer interessante stad, de drukte draagt zeker bij aan de sfeer in de stad. En op een enkeling na stellen de mensen zich ook erg vriendelijk op. Behalve zij die veel met toeristen in aanmerking komen, zoals de ‘motorfiets-taxi-dingen’ en de cyclo’s – fiets-persoon-taxi-dingen. Ik werd benaderd door een man op de brommer (natuurlijk zien ze aan mijn witte huid direct dat ik toerist ben) die me aanbood om een tour te doen door de stad op de brommer, langs 12 van de meest bekende en meest toeristische plekken van HCMC. Hij had vaker Nederlanders gehad op de brommer, en ze hadden ook allemaal iets van een aanbeveling in het boekje geschreven. Hij liet me een foto zien van een jongen, (die heeeel toevallig ook uit Nederland kwam) maar het viel me op dat hij er zelf niet op stond. Ik heb meerdere malen geweigerd (hij was erg vervelend) – voornamelijk met de reden dat ik een hele dag voor mezelf had ingepland om die plekken te bezichtigen, en het jammer vond om dan al binnen een uur klaar te zijn. Later op de dag ben ik erachter gekomen dat hij typisch een van de scams was, waarbij ze uiteindelijk meer geld afpersen dan afgesproken, waarbij je vaak eindigt met het betalen van zo’n twee miljoen dong (70 euro) – wat je betaald omdat je dan in een café zit met zijn Vietnamese vrienden die bedreigend kijken. Dit wist je juist doordat hij niet op de foto stond bij die ander (als ze weigeren een foto met je te nemen proberen ze je flink af te zetten).
Naast die vervelende mensen, en het gevaar voor zulke scams, stinkt de stad ook erg zo nu en dan – ha, die dollars zijn er niets bij – naar rioolluchten en nog veel andere luchten wat ik allemaal niet wil weten. Ach, het heeft ook zo weer z’n charmes zoals de vervallenheid ervan, maar toch het leven op straat (letterlijk: mensen zitten buiten hele dagen op kinderstoeltjes om dingen te verkopen of gewoon om iets te drinken). Ik had uiteindelijk er wel één dag langer willen zijn om het oorlogsmuseum te bezoeken, wat erg mooi schijnt te zijn. Ik ben ’s avonds uit wezen eten op een gezellig plekje in de stad, waar naast locals ook toeristen komen. En natuurlijk kies ik weer de plek uit waar alleen oude Duitsers komen of jonge Nederlanders – en iedereen die mij een beetje kent weet dat ik niet graag te koop loop met het feit dat ik Nederlander ben, mits er speciaal naar wordt gevraagd. Dus ik zit daar maar lekker in mijn eentje rond te kijken en stiekem mee te luisteren met gesprekken (hihi).
Welnu, Can Tho dus, de stad waar ik in verblijf voor vier weken dus. Gelukkig zijn de vrijwilligers die hier ook zitten erg vriendelijk en gezellig, en ookal zitten zij er al een tijdje, voel ik me erg goed opgenomen door de groep. Mijn eerste dagen zijn wel raar, het is nu zaterdagavond en ik heb in twee dagen al afscheid moeten nemen van twee mensen. Twee anderen vertrekken morgen. Maandag komen er wel weer twee meiden terug van een lange trip en twee anderen van een weekendje weg. Dan zijn we weer met zijn zessen. Kort de beschrijving van het huis dan even. Ik heb me laten vertellen dat we zo’n beetje in de villawijk wonen van Can Tho – en tegenover de rest lijkt dit ook erg luxe. Tegenover ons woont dan ook een man die een mooie Chevrolet in zijn woonkamer heeft staan. Woonkamer? The fuck?
Nou, dit zit zo. De voorkant van het huis is afgesloten met twee poorten, waarvan één meer een hek is. De buitenste, meer voor de veiligheid, is dicht en zwaar. De tweede is meer een hek, die ook open is, en als je thuis bent gewoon dichtkan, maar het wel binnen kan waaien. Beide afgesloten met hangsloten (je zit dus erg opgesloten). Je komt dan in een lange ruimte, met eerst de woonkamer (waar ook al onze fietsen staan opgeslagen, en de spullen voor projecten, en een bank). Vervolgens trap, badkamer/toilet en dan keukentje. Verdieping twee: drie slaapkamers en een badkamer; verdieping drie: 1 slaapkamer en een dakterras. Ik slaap nu boven (verschrikkelijk warm) maar kan van het weekend een verdieping naar beneden omdat de twee meiden die terugkomen deze kamer al hadden).
Om het even kort op te sommen wat verder: mieren, muggen, prik prik, jeuk jeuk, toet toet (de auto’s en de brommers), dorst, warm, jam jam lekker eten, pff alweer noodles, he geen bruin brood, lekker uiteten!
Ik heb nu drie van de vier projecten gehad. Dus zal ze even wat uitgebreider beschrijven:
City Orphanage:
Mijn eerste project. Het is het weeshuis met de gehandicapten, waar ik al wat meer over heb verteld thuis. Ik zag er tegenop, maar ook erg naar uit. De medevrijwilligers in het huis hebben me verteld dat het eigenlijk wel meeviel. Het zit als volgt in elkaar: een uurtje spelen met de kleuters; een half uurtje de vrouwengroep eten geven; een half uurtje bij de mannengroep spelen; en dan nog een uurtje bij de peuters en de baby’s. De kleuters zijn leuk, maar wel erg druk, er lopen ook verschillende kindjes rond met problematiek (mentaal en lichamelijk). Ze zijn vrij aanhankelijk en knuffelen graag. Al zijn net als in een normale groep met kinderen ook veel verschillen: introverte kinderen, baasjes, ettertjes, en die kinderen die gewoon lekker spelen zonder zich veel met anderen te bemoeien of aandacht te vragen. Gelukkig worden hier ook kinderen wel eens geadopteerd naar bijvoorbeeld Italië of Amerika.
De vrouwengroep, zijn jonge vrouwen (eigenlijk nog meisjes) die erg gehandicapt zijn en moeilijk zelf kunnen eten waardoor je ze moet helpen. Soms hebben ze al gegeten (zoals vandaag) en kan je (voor degenen die het kunnen) ze naar buiten nemen om daar lekker te zitten of te spelen.
De mannengroep is erg verschillend, er zitten jongens bij die relatief veel kunnen, maar ook die gewoon de hele dag tv kijken. Sommige vragen erg veel aandacht en worden graag geknuffeld terwijl anderen daar niet van gediend zijn en al blij zijn als ze zelf met een bal kunnen spelen.
De peuters en de baby’s hebben eigenlijk mijn hart gestolen. Bij de baby’s zie ik niet veel problematiek, misschien dat ze alleen zijn afgestaan omdat de moeder er niet voor wil of kan zorgen. Ik vind het wel heel leuk om daar gewoon een beetje rond te lopen en er zo eens een op te pakken en te spelen. De peuters hebben wel enigszins problematiek, en met sommigen is ook erg moeilijk contact te krijgen. Anderen klimmen op je en willen de hele tijd op schoot zitten. Ze krijgen de aandacht die wij ze geven niet echt op die manier van de verzorgers.
Voordat ik er heen ging had ik het anders verwacht. De verzorgers zijn op momenten wel streng, maar ik heb zelf geen opgeheven handen gezien, of stokken, of zweepjes. Wel gaan ze soms eens met harde hand om met de kinderen, maar zover ik hier heb gezien is dat erg normaal voor de opvoeding van alle kinderen. Ze zijn niet erg aanhankelijk, maar gaan gewoon om met de kinderen.
Nhip Cau:
Nhip Cau is een organisatie waarbij gehandicapten spullen maken van (over het algemeen) kokosnoten. Wat wij als vrijwilliger daar doen, is die mensen Engelse les geven zodat ze het goed kunnen verkopen als er toeristen komen. Het niveau is niet heel erg hoog, maar ik kan wel praatjes met ze maken, en zover ik heb gezien zijn ze ook erg blij als je er bent. Ze zijn lief en vriendelijk en ook weer erg aanhankelijk. De spullen die ze maken zijn ook echt prachtig. Helaas zit het winkeltje een beetje achteraf, zodat toeristen er niet snel in zullen wandelen. Het is wel erg goedkoop voor souvenirs en ben wel echt van plan om het een en ander daar te kopen (zoals chopsticks! Ik kan al redelijk met stokjes eten).
Atlas School
Dit is een school voor kinderen die Engelse les willen. Hier werken over het algemeen wel vrijwilligers om de school draaiende te houden, omdat ze ook beursen uitdelen aan kinderen waarvan de ouders geen geld hebben om het te betalen. Kinderen gaan dan vijf dagen naar school, en in het weekend twee ochtenden naar deze school om Engels te leren. Ik heb dan een klas van zo’n 15 leerlingen, van 7-10 jaar, en ik vind het wel erg moeilijk. Doordat ze zoveel les krijgen zijn ze niet erg gemotiveerd (en nog te jong om te realiseren dat het erg bijzonder is dat ze het überhaupt krijgen) en daarnaast heb ik nooit voor kinderen voor de klas gestaan. Ik heb gemerkt dat ik klassikaal minder goed uit kan leggen dan individueel. De niveaus van Engels zijn erg verschillend bij de kinderen. Er staat ook een TA in de klas die veel vertaald van wat ik zeg, wat erg handig is, maar waardoor ik ook niet echt het idee heb dat er naar mij geluisterd wordt. Dit vind ik tot nu toe het minst leuke project.
Het vierde project is charity at the hospital of traditional medicine, wat ik dus nog niet heb gedaan en wat inhoud dat je groente snijdt en dergelijke voor de maaltijden in het ziekenhuis. Daar volgt dus nog een update over. Nu lekker weekend (zondag en maandag is weekend).
Andere dingen die ik nog even kwijt wil:
Het is erg vreemd hier om blanke mensen te zien (waar blank ook het schoonheidsideaal is). Meiden lopen overdag met vesten en lange broeken aan om niet bruin te worden, maar met uitgaan komen korte rokjes en hoge hakken tevoorschijn. Vandaag had ik een strapless jurk aan, dat was wel een openbaring voor ze, ik werd van alle kanten aangestaard. Wel humor.
Gisteren zijn we uit wezen eten in een restaurantje en kregen een toetje on the house. Bord vol met lychees en nog een ander fruit (het was groen, dus ik denk avocado). Lekker lekker.
In plaats van piepjes als een auto achteruit gaat kan je liedjes in stellen. Vandaag hoorde ik een soort monotone versie van happy birthday.
Ze hebben hier heerlijke milkshakes, en een heel mooie skybar van tien verdiepingen waar je over heel Can Tho kan kijken.
Fietsen tussen al die brommers is erg vreemd in het begin. Je moet opletten dat je niet overreden wordt, maar je moet ook niet teveel kijken, want dan kom je nergens.
(Geschreven op 09-08) Omdat waarbenjij.nu er al een dag uit ligt, update van 10-08 erbij: patatjes van zoete aardappelen! Heerlijk. Bioscoopje gepakt (Engels! Heel belangrijk, en de film Into the Storm viel zelfs erg mee), etenstentje gevonden waar krokodillenvlees wordt geserveerd – de volgende keer toch maar eens proberen –, en drie broekjes voor 2 euro gekocht op de markt. Ook eentje die wat duurder was, maar had er toch 30.000 dong vanaf gekregen. Van de zogenaamde Vietnamese gastvrijheid vandaag weinig gemerkt, ik werd uitgelachen om mijn birckenstocks, we werden uitgelachen omdat we onze fietsen ergens plaatste waar het niet mocht (vreselijk logisch ook), je wordt belazerd waar je bij staat etc. etc.
Dat was het nu wel zo’n beetje. Sorry dat het zo lang is, een eerste week heeft erg veel indrukken of course.
Doei!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
