Spin.

4... Spinnen....
We dachten in het huis eindelijk eens geluk te hebben, eindelijk fijn, met een kerel in het huis. Viel dat toch eens even tegen in het begin van de week: blijkt hij als de dood voor spinnen te zijn. Het viel me op dat we eigenlijk nog vrij weinig last hebben gehad van ongedierte. Toegegeven, we hebben een huisdier (een pad), een kat achter het huis, een ontelbaar aantal gekko’s en toch ook wel een aantal kakkerlakken. Verder zien we zo nu en dan eens een slak op straat, maar iets vreemds? Nee, dat niet. Totdat ik vorige week rustig aan mijn ontbijtje zat voordat we naar het project gingen en Renske het toilet uitgelopen kwam. “Ehm, Eline, ik ben normaal niet bang van spinnen hoor, maar hier zit wel een hele grote.” Lichtelijk nieuwsgierig, en ook een beetje huiverig, steek ik mijn hoofd om de deur van de badkamer, en zie een spin ongeveer ter grote van mijn hand over de muur wandelen. Jep, die is groot. En net nu wij in kerel in huis hebben die op zijn eerste avond laat blijken dat hij als de dood is voor spinnen. Deur dichtgedaan, in de hoop dat we hem later konden vangen, en vertrokken naar het project. In de middag stond de deur open, dus we namen aan dat iemand hem had gevangen/doodgemaakt, maar toen Renske weer vertrok voor het toilet kwam hij weer tevoorschijn gekropen. Gewapend met kakkerlakkenspray en een doorzichte kan en een papiertje vertrokken Marjolein en ik de badkamer in. Terwijl Renske foto’s aan het maken was. Prullenbakje aan de kant geschoven, gespoten, maar niets. Achter het toilet gespoten, maar ook niets. Deur weer dichtgemaakt en anderen gewaarschuwd met een briefje. Later op de middag kwamen Erica en ik terug van Charity at the Hospital, en midden op de vloer lag een pan, met het waarschuwingsbriefje erop geplakt. Marjolein vertelde ons dat hij onder de pan zat. Terwijl wij weg waren, was de spin uit de badkamer gekropen en had ze de pan erop gegooid, dus hij kon nu niet weg, maar ze wilde hem nog niet verwijderen. Cynisch als ik ben, denk ik dat die spin gewoon onder de pan door kon kruipen, omdat het niet helemaal afgesloten was, maar Marjolein wist zeker dat dat niet kon. Daar was ie echt te groot voor. Nog steeds niet helemaal overtuigd, maar te angstig om er iets aan te doen, dachten we te gaan douchen en het later te regelen als iedereen thuis was. Toen dat zo was, verzekerde ook Renske me ervan (die er een paar keer goed naar had kunnen kijken) dat die spin echt veel groter was. Dus Erica en ik hadden de moet bij elkaar verzameld om die spin te gaan verwijderen. Met een licht onder de pan geschenen keek Erica een beetje geschrokken op, met de mededeling dat hij er echt niet meer onder zat. Onze heldhaftige kerel, stond op de trap, en bedacht dat hij misschien wel gewoon in de pan was gekropen. De rest zat of op de trap, of op de bank, en wij met z’n tweeën gingen die pan verschuiven naar de deur, gewapend met kakkerlakkenspray en een bezem. Onder luid commentaar van de rest en “doe het dan toch zelf”, hebben we uiteindelijk die pan onder luid gegil opgetild... Om te zien dat hij er niet meer onder zat. Zie je wel dat hij er gewoon onderuit kon kruipen. Met de vervelende gedachte dat die spin gewoon nog ergens in het huis rondliep zijn we uit gaan eten, waarbij Marjolein ineens zei: “Die spin is trouwens al lang dood”. En iedereen, behalve Erica en ik, waren daarvan op de hoogte. Wat een lol.
Afijn, de rest van de week verliep vrij insect- en spinloos. De projecten lopen ook gewoon door, en heb van het weekend makkelijke Engelse boekjes gekocht voor mijn groep van Nhip Cau over Mulan, om samen hardop te lezen. Wellicht is het wel versierd met plaatjes, maar de tekst is niet erg makkelijk. De mensen gaven wel aan dat ze het te makkelijk vonden, maar toen ik vragen stelde over de tekst (dus of ze het hadden begrepen) kon er maar één persoon antwoord geven. Als het echt te makkelijk is, zoals ze zeggen, begrijp ik niet waarom ze hun werkelijke niveau zo verbergen. Of waarom ze zichzelf te hoog in schatten. Later in de week heb ik een kleine toets voor ze voorbereid, om een beter beeld te krijgen wat het niveau is. Toen ben ik erachter gekomen dat ze kunnen lezen, schrijven, en met meer moeite spreken, maar ze kunnen totaal niet luisteren. Ze snappen het concept niet van “ik lees een verhaaltje voor, en jullie beantwoorden de vragen op het papier voor je”, terwijl van de 5 één wel alles snapte, begreep de rest er niets van. Eén bleef de vragen die ik had opgesteld aan mij terugvragen, de ander gebruikte als excuus dat ze al 63 was (het is oud, en het is knap dat je dan nog Engels wil leren – maar nee, je moet wel luisteren) en nog een vond het gewoon echt te moeiljk zag je aan de houding. Na het vier keer hebben voorgelezen, heb ik het opgeschreven. Ze zeiden tegen me dat ze het te moelijk vonden om te luisteren, en ik zei dat ze dat dus wel moesten gaan oefenen, maar zij vonden van niet: het is namelijk te moeilijk. Uiteindelijk komt dat ook overal in terug, omdat ze wel kunnen lezen, maar als ik iets aan ze vraag wat niet in het boek gedrukt staat begrijpen ze me niet, of doen ze alsof ze het niet horen, denk ik. Op zulke momenten heb ik weinig vertrouwen in mezelf op zo’n project, je werkt er dan wel drie keer per week, maar gedurende vier weken kan je heel weinig bereiken en andere vrijwilligers pakken het weer totaal anders aan. Ze hebben een leraar nodig voor langer dan zes maanden (tenminste). Volgende week moet ik de high-level en de low-level groepen samen les gaan geven, omdat Renske (die als enige verder op dit project stond) vanochtend is vertrokken met Marjolein naar Nederland. Daarnaast gaat Erica woensdag weg, Josien en Ngoc op donderdag en dan zijn Marco en ik nog over. Dit is weer iets wat ik slecht geregeld vind bij Vrijwillig Wereldwijd. Er is me namelijk herhaaldelijk verzekerd dat je absoluut nooit alleen naar projecten hoeft, en dat gaat dus wel gebeuren komende week. Daarnaast vertrek ik op dinsdag 2 september in de middag weer naar Ho Chi Minh City om daar het vliegtuig naar NL te pakken, waardoor hij dus in iedergeval anderhalve dag alleen zit.
Verder zou ik deze week ook een nieuw project krijgen, Engelse les geven bij kinderen die wonen in een pagoda, dit is compleet nieuw. Ze hebben dan ook geen idee wat het niveau is van de kinderen, hoe groot de groep is en welke leeftijd ze hebben. We hadden dan ook een speelles voorbereid om dat uit te zoeken, maar we kwamen er een kwartier voordat het project begon achter dat het niet door ging omdat de kinderen niet in de stad waren. Dit heb ik volgende week dan één keer voordat ik wegga. Daarnaast heb ik natuurlijk weer gewerkt bij City orphanage, wat leuk blijft om te spelen met de kinderen. Heel erg heeft Vrijwillig Wereldwijd ons erop voorbereid dat dit het heftigste project zou zijn, maar het bleek uiteindelijk hartstikke mee te vallen. Sommige verhalen van de kinderen zijn wat heftig (al vind ik het meer interessant) en het ziet er niet altijd even fris uit. Daarnaast doen ze niets tot weinig met de donaties die ze ontvangen en het geld dat ze al hebben en daardoor ziet het er nogal armoedig uit. Slaan van kinderen heb ik zelf niet gezien, maar je weet dat het wel gebeurd, echter weet ik nu ook dat dat gewoon deel is van de Vietnamese opvoeding. Niet dat dat een excuus moet zijn om de kinderen te slaan, maar het is hier wel gewoon hartstikke normaal. Het heftigste aan dit project vind ik om te zien dat er soms baby’s en peuters zijn die hele strepen over de armpjes hebben lopen, en blauwe plekken op hun bovenarmen en rug, vastgebonden aan de bedden of armpjes aan hun lichaam met tape, en hoe hardhandig en liefdeloos ze hier soms worden aangepakt. Want waar haal je het vandaan om baby’s en peuters, die machteloos zijn zo aan te pakken? Er zijn wel twee favorieten van de verzorgsters, één verzorgster zit alleen met een meisje die wij Isabella noemen te knuffelen, maar ook echt alleen met haar. En er is een jongetje die altijd naar buiten mag en mag spelen e.d. terwijl de rest dat niet mag. Maar helaas leer je hier wel om daar naast te kijken, en gewoon ervan te genieten als er weer een kindje aan het schaterlachen is omdat je met ze aan het spelen bent.
En zo komt de laatste week al weer om de hoek kijken, vanochtend al een afscheid gehad, gisteren zijn we daarvoor naar een nagelstudio geweest om nagels te laten verven. Helaas blijft nagellak er bij mij nooit op zitten, maar iedereen verzekerde me ervan dat dat met verf echt anders gaat, en er zitten 4 laagjes op, joh! Helaas zijn er nu, nog geen dag later, al twee nagels half afgebladderd. We hebben deze week ook karaoke gehad met een aantal Vietnamezen. Dat was vreemd, omdat hun alleen Vietnameese nummers deden, en wij alleen Engelstalige, en helemaal losgingen bij Bohemian Rhapsody, terwijl hun zaten te kijken alsof ze zich verveelden. Schijnbaar is karaoke hier een erg serieuze aangelegenheid. Afijn, de laatste week komt er al aan. Terwijl een aantal mensen deze week al lekker weer de collegebanken in duiken, blijf ik nog heel eventjes hier, genieten van de projecten die nog gaan komen.
Tot volgende week.
Eline